Octavio Paz Strato • Esperanto

Strato

Sur la senlima kaj silenta strato

Mi stumblas, falas en mallum'

Kaj levas min premante blinde

Foliojn sekajn, kaj senvortajn ŝtonojn,

Kaj iu antaŭdorse ankaŭ premas:

mi haltu -- ankaŭ haltas li, mi iru

Ankaŭ li ekiras. Rigardas - nur nenio.

Ĉirkaŭ mallumas, elirej forestas,

estas neniu, mi min tredas plu,

dum interstratoj revenigas min

al strato, kie ŝtele mi postiras

iulon, kiu falas en mallum', kaj restarante

min rigardas, flustras; «Neniu estas...»

La calle

Es una calle larga y silenciosa.

Ando en tinieblas y tropiezo y caigo

y me levanto y piso con pies ciegos

las piedras mudas y las hojas secas

y alguien detrás de mí también las pisa:

si me detengo, se detiene;

si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.

Todo está oscuro y sin salida,

y doy vueltas en esquinas

que dan siempre a la calle

donde nadie me espera ni me sigue,

donde yo sigo a un hombre que tropieza

y se levanta y dice al verme: nadie.